Artiest info
Website
facebook
PUURS – 26/05/12 recensie

Davina Sowers, de 'hardst werkende vrouw in Minneapolis en omstreken', heeft haar naam niet gestolen. Samen met haar 'Vagabonds' treedt ze zo'n 300 keer per jaar op. Davina begon als kind piano te spelen. Thuis was muziek alomtegenwoordig ; haar moeder was folkzangeres, en haar vader bracht Davina de liefde voor oude jazz en Vaudeville muziek bij. Haar grootste troef is echter haar stem. Van zwoel naar speels, van krols naar streng, haar schuurpapieren, maar loepzuivere stem overvalt je en laat niet meer los. Of het nu jazz, hillbilly, swing of soulblues is, ze beheerst al deze genres moeiteloos. Op Duvelblues werd ze aangekondigd als 'de Amy Winehouse van de blues', maar gelukkig vertoont Davina, buiten een overvloed aan tattoeages, niet echt veel gelijkenissen met eerstgenoemde. Want deze jonge dame straalt klasse en charme uit. En staat met haar beide voeten in de wereld van vandaag.

Waar komt de naam 'Davina & The Vagabonds' vandaan?
Davina is mijn naam, en de Vagabonds... De groep ontstond zo'n 7 jaar geleden, en ik heb al zoveel verschillende muzikanten zien komen en gaan, echt een gekkenhuis soms. Die optiek dacht ik dat het wel toepasselijk was, de 'Vagabonds'.

Hoe heb je dan je huidige muzikanten ontmoet?
Wel, we wonen allemaal in Minneapolis of St Paul. In de 'twin cities' zitten heel wat steengoede muzikanten trouwens. En ik heb er de juiste muzikanten uitgepikt, en nu hou ik hen bezig (lacht).

Wat was je eerste muzikale herinnering? 
Mijn moeder was een folkzangeres, en ze zong altijd en overal. Ze speelt ook gitaar, en speelt liedjes van Peter, Paul & Mary, Melanie en Simon&Garfunkel. Er was gigantisch veel muziek aanwezig in mijn familie.

En wanneer ontdekte je dat je stem anders klonk dan andere zangeressen? 
Ik zing al sinds ik nog een kind was, maar de laatste 10 jaar heb ik mij wel een 'sound' eigen gemaakt. Mijn stem is wie ik ben. Ik probeer ook om ze anders en voller te laten klinken in elk lied. Ik probeer zoveel mogelijk emotie te leggen in mijn stem.

Waar kwam dan weer die fascinatie met jazz en Vaudeville muziek vandaan?
Mijn adoptievader (mijn moeder is hertrouwd, en hij heeft me geadopteerd) is in 1902 geboren. En dus was er altijd 'oude' muziek bij ons thuis te horen. Hij had een Vitrola platenspeler. Dus enerzijds was er mijn moeder met haar folkliedjes, en anderszijds was er mijn adoptievader en de jazz.

Waarom heb je ervoor gekozen om de cd 'Black Cloud' zelf te producen?
Omdat ik arm ben (lacht). En ik vond dat ik de liedjes en de verhalen het beste aanvoelde. Want ik heb ze zelf geschreven, en ik was van mening dat ik ze zelf het meest tot hun recht kon laten komen. Dus heb ik alles zelf geproducet. Bovendien wou ik ook niet dat de songs overgeproducet werden. Want ik heb nog niemand ontmoet die ik volledig vertrouw met 'mijn' muziek. 

Sommige teksten zijn redelijk donker en melancholisch. Is het glas voor jou half vol of half leeg?
Half vol, zeker en vast! Het schrijven van zwaardere teksten helpt me om in te zien dat in het leven het glas half vol is.  

Is het moeilijk om de arrangementen voor de blazers te schrijven?
Wel, ik schrijf in elk geval niet hun solo's, ik zou niet weten hoe.

Bespeel je zelf een blaasinstrument?
Nee, helemaal niet, maar wanneer ik aan een lied begin, dan probeer ik me voor te stellen wat zij zouden spelen, hoe zij het lied zouden benaderen. Want de blazers geven een behoorlijke meerwaarde aan deze groep, ze hebben een heel belangrijke job.

Ik las ergens dat je de website ook zelf ontworpen hebt? Waar vind je toch de tijd om al die dingen te doen?
Wacht, ik doe ook nog al het artwork van de cd (lacht).
Ik vind dat ik dat moet doen. Maar nu we op tournee zijn, is het moeilijker om daar tijd voor te vinden. Maar ik vind het echt leuk, het is een soort hobby voor mij. 

Waarom is er geen gitarist in de groep?
Waar zou ik hem zetten? Heel wat mensen vragen me dat, maar ik hoor niet echt een gitaar in mijn muziek, in de liedjes die ik schrijf. Ik speel wel soms zelfs ukelele live, maar ja, dat is geen gitaar...

In 'Start Runnin' zing je 'you ain't got it, you can't have it, I know you want it, you can't touch it'. Wie heeft in godsnaam op je hart getrapt?
Wel, dat lied gaat over iemand die mij niet echt goed behandeld heeft, het is geen lieve vrouw. Het grappige is dat ik het lied al eens gezongen heb op een optreden, waar zij ook was. En achteraf kwam ze me zeggen dat ze het toch zo mooi vond. Ze weet dus van niks (lacht).

'Lipstick and Chrome' is dan weer een vrolijk lied. Toch een optimist in hart en nieren dan?
Wel, ik probeer een evenwicht te bewaren in mijn hoofd. Soms moet ik mezelf echt dwingen om iets 'leuks' te schrijven, bv als ik mij wat minder goed voel, maar het helpt echt om iets in een ander licht te zien. Maar ik ben wel een optimist, ook al kan ik soms wat nors overkomen soms.

Ik vermoed dat we dat allemaal in onszelf zitten hebben.
Ja, het zou pas vervelend worden indien iedereen altijd optimistisch was (lacht).

Kathy Van Peteghem